හන්තාන අඩවිය...
හන්තාන..., නැවත වරක් මට හිතුනා හන්තාන දෙසට ඇදෙන්නට. හන්තාන කියූ සැනින් මගේ මනස තුල සිතුවිලි වටා චිත්‍රනය වන්නේ පේරාදෙනිය සරසවියයි. එහි රාේස පැහැති මලින් බර වූ රොබේසියා ගස, එලිමහන් රගහල, අවට මලින් බර වූ මනස්කාන්ත පරිසරය, මැනවින් වාස්තු ශිල්ප පෑ සරසවි මැදුරු, එහි සරන සොඳුරු අදස් දරන්නා වූ දහසකුත් මානව මානවිකාවන්, ඒ අතර වන පෙම්වතුන්. අති සුන්දර දසුන් පෙලක් නොවෙයිද? එහෙත් මදකට අප සිතුවාද? අපට අසුරු සැනින් චිත්‍රනය වන එම සිතුවිලි දාමය තුල යථාර්ථයේ කෙතරම් කොටසක් වසා සිටිනවාද කියා?
මේ ඒ වසන් වූ යථාර්තයක් පිලිබඳ විමසා සිටින ගීතයකි.
විමසා සිටින ගීතයකි.
හන්තාන අඩවියේ
මැදුරු කුළුණු සුදු සදළුතලා පිස මේ එන්නේ
පේමයේ සුවද නොවේ
හන්තාන අඩවියේ
ඇත්තෙන්ම සරසවියට ඇතුලත් වීම හැම දෙනෙක්ටම සිහිනයකි, එහෙත් එහි තුල වන යථාර්ථය පෙනෙනවාට වඩා වෙනස් වෙයි, මේ සොඳුරු පරිසරය තුලින් මතුවන්නේ ප්‍රේමයේ මියුරු ආශ්වාදය පමනක්ම නොවෙයි. විරහවේ වේදනාව පමනක්ද නොවෙයි. එමෙන්ම සෞන්දර්යේ සොඳුරු සිත්තම් පමණක්ද නොවෙයි.
කුසින් අඩක් දළ අහරින් සකසා
කෙසග සිරුරු රළු යහනේ සතපා
අනියත හෙට ගැන සිතමින්
විද්‍යා ශිල්ප කළා වනපොත් කරනා
මානව මානවිකාවන්ගේ
නලියන රුධිරේ උණුසුම් සුසුමයි
අපි නොදකින ඇත්තෙන්ම දකින්නට උත්සහ නොකරන සත්‍යක් මේ තුල කියා පායි. මෙහි එන විද්‍යාර්ථයන්ගෙන් බහුතරය, එහි හොස්ටල් වල නැවතී තුන් වේලෙන් දෙවේලක් කා ගෙවන ජීවිතයේ කටුක බව අපෙන් වසන් වී ඇති බව අපට අමතකය. එලෙසින්ම හෙට ගැන ඔවුනට ඇත්තේත් මහ මෙරක් වන් සිහින බලාපොරොත්තු නොවෙයිද, උපාදිය සම්පූර්න කර හෙට දිනයේදී සමාජගත වන ඔවුනට ඒ සඳහා සුදුසු රැකියාවක් ලැබෙයිද යන්න පිලිබඳ 100% තහවුරු කල නියතයක් අප සමාජයේ තිබෙනවාද? එවන් අනියත හෙටක් උදෙසා වෙහෙසෙන මේ මානව මානවිකාවන්ගේ මනසේ පීඩනය කෙබඳුදැයි අපට විග්‍රහ කල හැකිද?
පීඩනයෙන් පැනසර හිස ඔසවා
පෙරමුන ගත් වරදට වෙඩි සැර කා
මළ සොයුරන් සිහිකරමින්
විද්‍ය ශිල්ප කලා වනපොත් කරනා මානව මනවිකාවන්ගේ
පුපුරන මනසේ කකියන පැතුමයි ප්‍රේමයේ සුවද නොවේ.
සියළු පීඩනයන් එලෙස තිබියදී නිදහස් අද්‍යාපනය නම් දරුවා වෙත පාලකයන් පාන කුඩම්මාගේ සැලකිල්ල තුල මේ විද්‍යාර්ථයන්ට නිදහස් අද්‍යාපනයේ දහසකුත් එකක් ගැටළු වන්නට ඇත. ඒවාට නිසි විසඳුම් ලබාගන්නට සටන් කර මේ මානව මානවිකාවන් කොතෙක් ලේ හලන්නට ඇතිද? ඊට පෙරමුණ ගත් මානවකයන් පාලකයන්ගේ මර්ධනකාරී පිලිවෙත නිසා කොතෙක් නම් දිවි පුදන්කට ඇතිද? ඔවුන් හැළු ලේ මතින් රැකුනු නිදහස් අද්‍යාපනය තුල ශිල්ප හදාරන මේ පීඩිත මානව මානවිකාවන්ගේ ජීවන සුවඳ ඔබට මදකට විඳිය හැකිද?
තරමක රැඩිකල් හුරුවක් ඇති මෙම අපූරු පද මාලාවේ හිමිකරු වන්නේ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නයන්ය. මියුරු සංගීතය මර්වින් පෙරේරා මහතා විසිනි. ගායනය විශාරද නන්දා මාලිනී මහත්මියගේ සුමියුරු හඬිනි....
https://www.youtube.com/
