ගගන සරනා සියොතුනේ.... ගහ කොල, ඇල දොල, සතා සිවුපාවා, වගේම මේ ධරණි තලය තුල හැම දෙයකම නියම හිමිකරු කවුද? ඒ පරිසරය, සොභාදහම විණා අන් කවරෙක්ද. මිනිසා යනු එකී පරිසරයේ එක් පුංචි කොටසක් මිස එහි හිමිකරුවා නොවෙයි. එහෙත් ඔහු එය අමතක කොට ඇත. ඔහු එහි පාලකයා මෙන්ම තීරකයාද වී ඇත. තව කොතෙක් කල් මිහිමඬල මිනිසාගේ කුරිරු අකීකරු කම් ඉවසයිද? මේ කියන්නට යන ගීතය එසේ මිහිකත ඉහිලුම් නොදෙන දවසක් ගැනයි. ගගන සරනා සියොතුනේ සොයා තුරු සෙවනක් බලන් මිනිසුන් වැලපෙනා බිම පතා දිය කඳුළක් ගගන සරනා මිනිසුනේ පතා සුව දසුනක් බලන් සියොතුන් වැලපෙනා බිම සොයා තුරු සෙවනක් තුරු සෙවනක් සොයා අහස සිසාරා පියඹා යන සියොතුනේ, නුඹට පෙනෙනවද පහලින්, බොන්නට දිය බිඳක් නැති වාළුකාවක් වන් මහ පොලව මත හඬා වැලපෙන මිනිසුන්. ගුවන ජය ගත් මිනිසුනේ, නුඹට පෙනෙනවාද පහලින්, වසන්නට තුරු සෙවනක් නොමැතිව හඬා වැටෙන සියොතුන්. නුඹට දැනෙනවාද නුඹලා කල පාපකර්මයේ තරම. ගතින් සියොළඟ වසා සිහිලස දී නිවා කුස ගිනි නැවුම් රස පළ දී මවු ගුණෙන් දරු සෙනෙහසින් පේවී මිනිසුනේ ඒ වන අරණ ඔබ නමින් දිවි පිදුවේ
පල වැලින් නුඹව නිති පෝශනය කල, විටෙක තම ගතින් සිහිල් සෙවන දී වසාලූ, මවක් වන් වූ මහ වනය අවසානයේ දිවි කැප කලේද ඈ සෙනෙහෙ පෑ නුඹ වෙනුවෙන් නොවෙයිද මිනිසුනේ, ඇයි මිනිසුනේ එවන් මවක් කෘර ලෙස මරා දැමුවේ. වරෙක වත් සිතුවේද ඇය ගැන. නැගෙයි කුස ගිනි පුරන් වූ කුඹුරින් ගලයි ලෝ දිය බිඳුණු වැව් බැම්මෙන් හඬන්නටවත් තෙතක් නැති දෑසින් මිනිසුනේ මේ බලන් මිහිතල හැර ගියා දෙවියන්
අකීකරු නුඹට දැන් දැනෙනවාද මිනිසුනේ, වැසි නොලද පුරන් කුඹුරු වෙතින් හඹා එන ඒ කුස ගින්නේ විලාපය, බිඳුනු වැවු බැම්ම මතින් ගලන ලෝ දිය නුඹට පෙනෙනවාද. කුමක් කරන්නද? හඬන්නට තරම් වත් දෑස තෙත් නොවූ අකාරුණික මිනිසුනේ, නුඹලා කලා වූ ඒ මහා අපරාධය දැක දෙවියන් වුවද මහ පොලව හැර ගොසිනි. ඉතින්, මේ අපූරුතම ගීතයේ පද වැල් අරුත් බර ගීයට පියෙකු බඳු වූ කුමාර හපුතන්ත්‍රි මහතාගේ, සංගීතය විශාරද රෝහන වීරසිංහයන්ගේ, ඒ වගේම මේ ගැඹුරු කටහඬ විශාරද සුනිල් එදිරිසිංහයන්ගේ.
