රෑ දොලොස් පැයේ

පසුතැවීම, ජීවතයේ ඇතැම් අවස්ථා වල අප විසින් සිදුකලා වූ යම් යම් දේ පිලිබඳ අපට ඇත්තේ එතරම් හොඳ මතකයන් නොවෙයි. එය එසේ නොවුනා නම් කියා අපට සිතෙන්නා වූ වාරයන් අපමනය. පසුතැවීම් යනු සාමාන්‍ය මනුශ්‍යන් වූ අපට ආගන්තුක හැඟීමක් නොවෙයි. ඉතින් අද මේ පෙරවදන සපයා ගන්නා ගීතයත් එක් ගැමි ස්ත්‍රියකගේ පසුතැවීමක් පිලිබඳවයි. (මේ ගීය තරමක් දීර්ග ලෙස කථා කරන්නටයි මගේ උත්සහය)

රෑ දොලොස් පැයේ ඉඳි කඩුුළු ඇරන් කර ඔසවා බලා උන්නා හබ කර ගිය ආලවන්ත මගෙම මිහිරා වනයන් දැන් එතෙයි කියා.

ඉදි කඩුළු හැර තබා ඇය යමෙක් වෙනුවෙන් බලා හිඳී. මෙහි ඉඳි කඩුළු වැටක් යන්නෙන් ගීතයේ කථාව ගලා යන සමාජ පරිසරය මූලිකව පිලිබඳ යම් දල අදහසක් ගැනීමට හැක. වන සතුන්ගෙන් හා වෙනත් ආපදාවන්ගෙන් ආරක්ශා වීමට බොහෝ විට ඉඳි කඩුල්ලක් සහිත වැටක් ඉදිකරගන්නේ සාමාන්‍ය දුප්පත් හෝ මධ්‍ය ප්‍රාන්තික ග්‍රාමීය ජනතාව විසිනි. ඉතින් මේ ගැමි ලඳ රෑ දොලොස් පැයක් නැතිනම් දවසේ පැය 24න් නිදන හරි අඩත් අවධියෙන් බලා හිඳින්නේ ඇය සමඟ යම් අමනාපයක් වී නිවසින් පිටව ගිය ඇගේ ස්වාමියා නැවත එන තුරුය. ඇය කෙතරම් ඇගේ ස්වාමියා අපේක්ශාවෙන් සිටිනවාද යන්න ගීතය තුල ඇය කර ඔසවා බලා උන්නා යන යෙදුම තුල උකහා ගත හැක.

දාර පිඹුරු වග වලසුන් ලගින වනේ දෝස විපත් සිදුනොවියන් උඔට අනේ දෙකනට දෙමික්කන් නැතිවට කම් නැතිවා කරවට පදක්කම් නැතිවට හිත ඇතුවා පෙම්බර කුමාරයෝ. ගීතයේ මා දකින ගැඹුරුම හරය ඇත්තේ මේ දෙවන අන්තරා කොටසෙහිය. එය ආකාර දෙකකින් මා හට ස්පර්ශ වෙයි. 1. දෙකනට දෙමික්කන් නැතිවට කම් නැතිවා කරවට පදක්කම් නැතිවට හිත ඇතුවා දෙකනට කරාබු නැතත් ඇය දැන් ඔහුු සමඟ අමනාපයක් නැත. ගෙලට ආභරන නොමැති වුවත් දැන් ඇය ඔහු හා අමනාපයක් නැත. ඇතැම් විට ‍ඇයගේ කණ කර පාළුයැයි ඇය විසින් ඔහුට වරින් වර කල දොශාරෝපනයන් මත මෙම හබය ඇති වූවා වන්නට ඇත. 2. දෙකනට දෙමික්කන් නැතිවට කම් නැතිවා කරවට පදක්කම් නැතිවට හිත ඇතුවා පෙම්බර කුමාරයෝ. මා වඩාත් ප්‍රිය කරන්නේ ගීතය මේ අයුරින් රස විඳීමටයි. එය ගීතයේ යම් යම් කොටස් වෙන වෙනම ගෙන අර්ථයන් හා ආරෝපනයන් ඉදිරිපත් කිරීම වඩා උචිතයැයි මට හැඟෙයි. * දෙකනට දෙමික්කන් මෙහි දෙමික්කන් යන්න කරාබුවකට එහා ගිය යමක් බව මගේ අදහසයි. අතීතයේ රාජකීයන් හා වංශවත් පවුල් වල පුරුශයන් පවා කුන්ඩලාභරන පැලඳි බව ඉතිහාසය තුල අප අසා ඇත්තෙමු. එයින් ඔවුන්, ඔවුගේ තේජස, සමාජ තත්වය, බල පුළුවන්කාර කම, වත්පොහොසත් කම ආදිය පෙන්වන්නට ඇත. කෙසේ වෙතත් ගීතය තුල ගෙනෙන මෙම ආරෝපනය ඇගේ ස්වාමියා කෙරෙන් ඇති සමාජ තත්වය හා වත්පොහොසත් කම් හීන බව නිරූපනය වනවා යැයි මගේ අදහසයි. * ගෙල වට පදක්කම්. පෙම්බර කුමාරයෝ කුමරෙකු ගෙලට පදක්කමක් පලඳින්නේ ශිල්පයෙහි දක්ශතාවය හා නිපුනත්වය මතයි. ගීතයේ එන පරිදි ඇයට ඔහු කුමරෙකි. නමුත් ඔහු දෙමික්කම් පැලඳි ශිල්පයෙහි නිපුනත්වය මත පදක්කම් දැරූ අයෙකු නොවෙයි. මා ඒ තර්කය ගොඩ නැඟිමට හේතුව මෙසේය. සාමාන්‍ය කාන්තාවක පුරුශයෙකු කෙරෙහි දක්වන මනෝභාවයන් තුල ප්‍රධානම වශයෙන් තමන් ආරක්ශා කල හැකි මනා පෞර්ශයකින් හෙබි (පදක්කම් පැලඳි කුමරෙකුට ඒ පිලිබඳ ගැටළු විය නොහැකිය) තමන් ජීවිත කාලයම රැකිය හැකි (වත් පොහොසත් කම් සපිරි අයෙකුට මෙය ගැටළුවක් නොවෙයි) (දෙමුක්කන් ඊට අනුරූප වේ) තමන් සමඟ පෙමින් බැඳී සිටිය හැකි ඇයට පෙම්බර කුමාරයෙකු වන අයෙකු සමඟ එක් වීමයි.

කෙසේ වෙතත් ගීතය තුල ඇයට මේ කියූ යම් යම් දේවල් අහිමි වීමක්, බොහෝ විට ආර්ථික දුශ්කරතා අරෝවට හේතු වූවා වන්නට පුළුවනි. නමුත් මේ වන විට ඇගේ එකම අභිලාශය වන්නේ තම ස්වාමියා නැවත නිවසට පැමිණීම දැකීමයි. දාර පිඹුරු වග වලසුන් ලගින වනයක් ගැන ගීතයේ තවත් කොටසක කියවෙයි. එය ආර්ථික දුශ්කරතා හා තම බිරිඳගේ වරින් වර නඟන මැසිවිලි ඉවසිය නොහැකිව කැදැල්ලෙන් එලියට බට ඔහු පා තබන සමාජයේ භයානකකම කියාපාන බව මගේ අදහසයි. ඇතැම් විට අගේ ස්වාමියා ඉසුරු සොයා නගරය වෙත ගියා වන්නට ඇත. නමුත් ගැමි ලඳක් වන ඇය නගරය දකින්නේ වෛවාරන විච්චූරන හා නොපනත්කම් රැදි වග වලසුන් වන් මිනිසුන් වෙසෙන වනයක් ලෙසිනි. නිවස හැර ගිය තම ස්වාමියාට මුහුන දීමට වන අවධානම් පිලිබඳ සිතමින් ඇය පසුතැවෙන්නට වෙයි. එය ගැමි ලඳකගේ සියුම් ඉර්ශ්‍යාව, ආත්මාර්ථය, හා තම ස්වාමියා කෙරෙහි වන දැඩි ලෙංගතුකම මුසු හැඟීමක් බව මගේ අදහසයි. කාසි පඬුරු කතරගමට ගැට ගහලා බාර උනා රෑපෙට රෑපේ පුදලා බෝම කඳුළු ඉනුවා ඇස කකියා දෙයියෝ නොයන් පපුවට ගිනි අවුලා. පෙම්බර කුමාරයෝ. සමාජයේ රැඳි ආගමික විශ්වාසයන් මත කාන්තාවකගේ පසුතැවිල්ල මුසු සංවේදී චිත්ත ස්වරූපයන්ගේ හැසිරීම ගීතයේ තෙවන අර්ධය තුල මැනවින් ඉදිරිපත් වෙයි. යම් බලාපොරොත්තුවක් මුදුන්පමුණුවා ගැනීමට පඬුරක් ගැටගැසීම සිංහල ජන සමාජයේ එන විශ්වාසයකි. එසේම මෙහිද ගීතය තුල ඇය දෙවියන් වෙත භාර වන්නේ රූපයට රූපයක් දෙන බව කියමිනි. එනම් අනුරුවක් දෙවියන් වෙත පුදන බව දන්වමිනි. සාමාන්‍යෙයන් ස්ත්‍රියකගේ මෙවන් හැසිරීමක් අතිශය හැඟුම් බර සංවේදී අවස්ථාවක් වන්නට ඇත. ස්වාමියාගේ නික්ම යාම ඇයට ගෙනෙන පීඩාවේ අති මහත් බව ගීතයේ අවසාන භාගය වන විට නැවත මතු කරයි. කෙසේ වෙතත් ගීතය පුරාවට ගෙනෙන්නේ අති මහත් වූ සංවේදී බවකි. මෙම ගීතයේ පද අැමිනුම අප අතරින් වියෝ වූ අජන්තා රණසිංහයන් විසිනි. සංගීතය අන්තෝනි සුරේන්ද්‍ර මහතා විසිනි. අතිශය මියුරු ගායනය නිරෝශා විරාජිනී මහත්මිය විසිණි. ගීතය වෙත. https://www.youtube.com/watch?v=_137AEXxtX4